အစၥလာမ္ကလြဲရင္ေပါ႔

 

မြတ္ဆလင္အဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ အတုိက္အခံမျဖစ္ခ်င္ေပမယ့္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ ေျပာခဲ့ရတယ္။ အစ္စလမ္ေတြ မမ်ားလာခင္အထိ ငါတို႔ႏိုင္ငံဟာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းပဲ တိုးတက္လာခဲ့တယ္။ ဘာေၾကာင့္မ်ားလဲလို႔ ငါ့အျမင္ကိုေမးရင္- ဒီျပင္လူေတြက အခ်င္းခ်င္းေရာေႏွာလို႔ရတယ္။ မိတ္ေဆြဖြဲ႔လို႔ရတယ္။ အျပန္အလွန္ အိမ္ေထာင္ျပဳလို႔ရတယ္။ အိႏၵိယန္းနဲ႔ တရုတ္၊ တရုတ္နဲ႔ အိႏၵိယန္း သူတို႔အခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံႏွီးေႏွာရတာ ပိုလြယ္တယ္။ မြတ္ဆလင္ေတြနဲ႔က်ေတာ့ အဲသလိုမဟုတ္ဘူး။ အဲဒါ အာရပ္ႏိုင္ငံေတြက မြတ္စလင္ေတြေၾကာင့္ပဲ။
မင္းက မြတ္ဆလင္ကို လက္ထပ္ခ်င္ရင္ မင္းကိုယ္တိုင္လည္း မြတ္ဆလင္လုပ္ရ၊ ျဖစ္ရမယ္။ ဒါႀကီးက မြတ္ဆလင္ဘာသာဝင္မဟုတ္သူတစ္ေယာက္အတြက္ အေတာ္ခက္တဲ့ ကိစၥႀကီးပဲ။ ဆိုလုိတာက လိုက္(ဖ္) စတိုင္ေတြ အကုန္လံုးေျပာင္းရတာ။ မင္းဗလီတက္မယ္ဆိုရင္ အာရပ္ဘာသာ သင္ရတယ္။ ရြတ္ရ၊ ဖတ္ရတာကလည္း အာရပ္လို။ အစားအစာေတာင္မွ အာရပ္ပံုစံ။ ဒါက ေက်ာ္လႊားဖို႔ ေတာ္ေတာ္ခက္တဲ့ကိစၥလို႔ ငါျမင္တယ္။
ရာဇာရတနန္ရဲ့ အိုင္ဒီယိုေလာ္ဂ်ီကို ငါေမြးစားခဲ့တာ။ ဒီအခက္အခဲက ဆယ္စုႏွစ္မ်ားစြာၾကာတာေတာင္ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ဖို႔ မလြယ္ကူလွဘူးဆိုတာ ငါေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ခဲ့တယ္။ အခုလက္ရွိအဖြဲ႔ကို မရရေအာင္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ငါတို႔စည္းရံုးယူခဲ့ရတာ။ လက္ရွိအေျခအေနအရ ငါေျပာမယ္။ ဘယ္လူမ်ိဳး၊ ဘယ္ဘာသာဝင္မဆို အလြယ္တကူ ႏွီးေႏွာေနထိုင္လို႔ရတယ္။ အစၥလာမ္ကလြဲရင္ေပါ႔ ။

လီကြမ္းယု ရဲ႕ " Hard Truths ( to keep Singapore going " စာအုပ္) မွ