မာရယု ရင္ခြင္

ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေနလိုၾကလွ်င္ (၃)

Published December 16, 2012 | By Arakan Review

စာေရးသူ – ဂ်စ္(ပ္)စီ (မယူကမ္း) - 

ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေနလိုၾကလွ်င္ (၃)

ေရးသူ အာေဘာ္သာျဖစ္သည္။ စာဖတ္သူမ်ား ႐ႈျမင္သုံးသပ္ႏုိင္ရန္ တင္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ကမၻာေပၚတြင္ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ပဋိပကၡအားလံုးလုိလိုသည္ ရန္လိုမႈမ်ားအေပၚတြင္ အေျခခံ၍ ျဖစ္ပြားလာခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုရန္ လုိမႈမ်ား ေနာက္ကြယ္တြင္ တစ္ဦးခ်င္းကိုျဖစ္ေစ အစုလုိက္၊ အပံုလုိက္ကို ျဖစ္ေစ သတ္ျဖတ္ၾကသည္။

လူတစ္ဦးက တစ္ဦးကို သတ္ျဖတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ လူအုပ္စုတစ္စုက တစ္စုကို သတ္ျဖတ္သည္ျဖစ္ေစ သတ္ျဖတ္ခံရေသာဘက္မွ ေဒါသအေလ်ာက္ ျပန္ လည္ တံု႔ျပန္လာတတ္ၾကသည္။ ထုိအခါ ႀကီးမားေသာ ပဋိပကၡအသြင္သို႔ ေဆာင္လာတတ္သည္။ ရခိုင္ျပည္နယ္တြင္ျဖစ္ပြား ခဲ့ေသာ ရခုိင္ႏွင့္ ဘဂၤလီကုလားမ်ား ျပႆနာတြင္ သတ္ျဖတ္မႈမ်ားသည္လည္း အဓိက အခန္း က႑တြင္ ပါ၀င္ေနသည္။ ဘဂၤလီတို႔သည္ ရခိုင္လူမ်ိဳးတုိ႔အေပၚ သတ္ျဖတ္မႈမ်ားကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ က်ဴးလြန္ခဲ့ၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ ဘဂၤလီရြာမ်ားႏွင့္ ထိစပ္၊ နီးကပ္ေနေသာ ေနရာမ်ားတြင္ အလြန္အျဖစ္မ်ားသည္။ ရြာထဲသုိ႔၊ ကိစၥ တစ္ခုခုေၾကာင့္ ၀င္လာသူမ်ားကို အိမ္ျခံအတြင္းတြင္ ပိတ္ေလွာင္၍ သတ္ျဖတ္တတ္ၾကသလုိ ပင္လယ္ႏွင့္ ျမစ္တို႔တြင္ ငါးဖမ္း၊ ငါးရွာ သြားသူမ်ားကိုလည္း အုပ္စုဖြဲ႔ကာ သတ္ျဖတ္ တတ္ၾကသည္။ ထိုကဲ့သို႔ သတ္ျဖတ္ျခင္းျဖင့္ လက္သည္ မေပၚဘဲ ေသဆံုးသြား ခဲ့ရေသာ ရခုိင္မ်ားမွာ မနည္းေပ။

ရခုိင္လူမ်ိဳးတို႔သည္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားျဖစ္သည္အေလွ်ာက္ ဗုဒၶဘာသာတို႔၏ ေစာင့္ထိန္းအပ္ေသာ ငါးပါးသီလတြင္ ထိပ္ဆံုးက ပါ၀င္သည့္ သူမ်ားအသက္ကိုသတ္ျခင္းကို အလြန္ပင္ေရွာင္ၾကဥ္ၾကသည္။ မိဘ၊ ဆရာသမားမ်ားကလည္း သူမ်ား အသက္ကို မသတ္ရန္ အထူးပင္ ဆိုဆံုးမၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရခုိင္လူမ်ိဳးတုိ႔သည္ လူအသက္ႏွင့္ သတၲ၀ါႀကီးမ်ား၏ အသက္ကိုမဆုိထားဘိ။ တိရိစၧာန္ငယ္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ ၾကက္၊ ငွက္၏ အသက္ကို သတ္ရန္ပင္ အလြန္ပင္ ၀န္ေလးၾကသည္။ ဘဂၤလီတ႔ုိ၌ကား ထိုသို႔ မဟုတ္ေပ။ ငယ္စဥ္အရြယ္ ကေလးဘ၀ကပင္ ေယာက်္ားေလးမ်ားသာမက မိန္းကေလးမ်ားပင္ သတ္ျဖတ္မႈကို ေလ့က်င့္ၾက သည္။ သူတို႔၏ သတ္ျဖတ္ေလ့ရွိေသာ ပံုစံမွာ လည္ပင္းလွီး၍ သတ္ျဖတ္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ လည္ပင္း ျဖတ္ေနစဥ္တြင္ ဘုရား သခင္အား “စာရြတ္ဖတ္၍” တုိင္တန္းရသည္။ ထုိသို႔တုိင္တန္းပါက ကုသိုလ္ရသည္ဟု ဆိုသည္။ ၾကက္ကဲ့သုိ႔ သတၱ၀ါငယ္ တစ္ေကာင္သတ္လုိလွ်င္ နီးစပ္ရာ ကုလားေလး (သို႔) ကုလားမေလး တစ္ေယာက္အား ေငြ ၁၀၀-က်ပ္ ေပးလုိက္ရံုျဖင့္ သတ္ေပးၾကသလို၊ ဆိတ္ကဲသုိ႔ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္အား သတ္လုိလွ်င္ ေငြ ၅၀၀-က်ပ္ခန္႔ ေပးလုိက္လွ်င္ပင္ ကိစၥၿပီးသည္။ ဘဂၤလီမ်ားသည္ မည္မွ်ပင္ ရာထူးႀကီး၍ ဂုဏ္အဆင့္အတန္း ျမင့္မားေနေစကာမူ၊ ထုိသတ္ျဖတ္ေသာ အေလ့အက်င့္ႏွင့္၊ သတ္ျဖတ္ေသာ အလုပ္ကို စြန္႔ပစ္ေလ့မရွိေပ။

အထက္ပါ အေၾကာင္းအရာကို ထင္ဟပ္မိေစရန္ ကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္မွန္ အေၾကာင္းအရာ ေလးႏွစ္ခုကို ေဖၚျပလုိက္ပါသည္။

ရေသ့ေတာင္ၿမိဳနယ္အတြင္းရွိ အထက္တန္းေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းတြင္ျဖစ္သည္။ ထိုအခိ်န္က ထိုေက်ာင္း၏ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာႀကီးမွာ ဘဂၤလီတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔တြင္ အခမ္းအနားတစ္ခု ျပဳလုပ္ၾကရာ ၿပီးေျမာက္ ေအာင္ျမင္သြား သျဖင့္၊ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ဆရာမ်ားစုေပါင္း၍၊ ဆိတ္တစ္ေကာင္၀ယ္ၿပီး ထမင္းခ်က္စားၾကသည္။ ထမင္း၊ ဟင္း ခ်က္ျပဳတ္္ၿပီး၍ ထမင္း၀ိုင္ျပင္ဆင္ၿပီးေသာအခါတြင္ ေက်ာင္အုပ္ဆရာႀကီးအား ထမင္းစားေခၚ၍ မရေတာ့ေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆရာႀကီး ထမင္းမစားသလဲဟု စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကသည္။ ေနာက္တြင္မွ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ လည္မလွီးရ သျဖင့္ ထမင္းမစားဟု သိရသည္။ ေနာက္တြင္ ထမင္းခ်က္ စားၾကေသာအခါတိုင္း ထုိဆရာႀကီးအား ဟင္းလွ်ာ သတ္ျဖတ္ေရး တာ၀န္ကို မလြဲမေရွာင္သာ လႊဲေျပာင္းေပး လုိက္ၾကရသည္။ ထိုေက်ာင္းရွိဆရာမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား မွာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး တစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ထုိကဲ့သုိ႔ ဆိတ္၊ ၾကက္တုိ႔ကို သတ္လိမ္႔မည္ဟု မည္သို႔မွ်ပင္ ထင္မထား ခဲ့ၾကေပ။

ေနာက္အေၾကာင္းအရာတစ္ခုမွာလည္း ရေသ့ေတာင္ၿမိဳ႕နယ္ အတြင္းတြင္ပင္ ျဖစ္သည္။ ရြာႀကီးတစ္ရြာမွ ေငြေႀကးျပည့္ စံုံုေသာ အသက္ငါးဆယ္ခန္႔ အရြယ္လူႀကီးသည္၊ မိမိထြန္ယက္ရာတြင္ အသံုးျပဳေသာမိမိျခံမွ ကၽြဲႀကီးအား ကိုယ္တုိင္ လည္လွီး၍ ပြဲလုပ္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ အထက္ပါ အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ တိရိစာၦန္မ်ားကိုသာ သတ္ျဖတ္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ ငယ္စဥ္ကပင္ အိုမင္းသည္အထိ အယုတ္၊ အလတ္၊ အျမတ္မေရြး သတၱ၀ါမ်ား၏ အသက္ကုိ သတ္ျဖတ္ေလ့ရွိေသာ ဘဂၤလီတုိ႔အဖို႔ လူ႔အသက္ကို သတ္ရန္မွာ ႀကီးက်ယ္ေသာ အလုပ္မဟုတ္ေတာ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ လူသတ္မႈကို မၾကာခဏ က်ဴးလြန္ၾကသည္။ “လူသတ္မႈက်ဴးလြန္ရာတြင္လည္း လည္ပင္းကို လွီးျဖတ္ၾကသည္ကို ေတြ႔ရသည္။” မိမိတုိ႔အခ်င္းခ်င္း သတ္ျဖတ္မႈ၊ ရခုိင္လူမိ်ဳးမ်ားအား သတ္ျဖတ္မႈသာမက အစိုးရ၀န္ထမ္းမ်ားႏွင့္ လက္နက္ကိုင္ ၀န္ထမ္းမ်ားကိုပင္ မၾကာခဏ သတ္ျဖတ္ၾကသည္။ မတုိးတက္ မဖြံ႔ၿဖိဳးေသာ ေဒသျဖစ္ေနသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ သတင္းအေမွာင္ခ် ခံခဲ့ရသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ လာဘ္လာဘယူ၍ အမႈေဖ်ာက္ပစ္ၾကသည္က တစ္ေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ မထင္မရွား ေပ်ာက္ကြယ္ သြားၾကသည္က မ်ားသည္။ ရခုိင္ႏွင့္ ဘဂၤလီ ပထမပဋိပကၡတြင္ လူသတ္မႈေၾကာင့္ျဖစ္ရသလို၊ ဒုတိယအႀကိမ္ ပဋိပကၡတြင္လည္း လူသတ္မႈ ပေယာဂ မကင္းေခ်။ ပထမႏွင့္ ဒုတိယ ပဋိပကၡႏွစ္ခုၾကားတြင္ ဘဂၤလီကုလားတ႔ုိသည္ ရခုိင္တို႔အား လစ္လွ်င္လစ္သလို သတ္ျဖတ္ခဲ့ၾက သည္။ ဒုတိယ ပဋိပကၡအၿပီးတြင္လည္း ဆက္လက္ သတ္ျဖတ္ရန္ႀကိဳးစားခဲ့ၾကသည္။ သတ္ျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုသို႔ ဆက္လက္ လုပ္ေဆာင္ေနပါက ရခုိင္လူမိ်ဳးမ်ားသည္လည္း လူသားမ်ားျဖစ္သည့္အတြက္ သည္းခံၾကလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။

ဘဂၤလီမ်ားအေနျဖင့္ ကမၻာေျမေပၚ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆက္လက္၍ ေနလိုၾကလွ်င္ အထက္ပါဓေလ့၊ စရိုက္ႏွင့္ လူေနမႈပံုစံကို ေျပာင္း လဲၿပီး လူသားဆန္စြာ ေနထိုင္မွသာလွ်င္ ကမၻာေျမႀကီးက လက္ခံမည္ျဖစ္သည္။ သိုမဟုတ္ပါက မည္သည့္ လူမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ ႏုိင္ငံ ကမွ လက္ခံမည္မဟုတ္ေပ။ ကမၻာႀကီးကို လက္၀ါးႀကီး အုပ္လုိေသာသူမ်ား၏ က်ဆံုးခန္းမ်ားကို သင္ခန္းစာ ယူသင့္ၿပီျဖစ္ သည္။ ေခတ္မွီတုိးတက္ေသာ လူအဖြဲ႔အစည္းမွ လက္မခံေတာ့ေသာ၊ ျပဳျပင္သင့္သည့္ အခ်က္မ်ားကို သိေစလို၍၊ ဤေဆာင္းပါး ကို ေရးလိုက္ရ ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ဆက္လက္၍ေဖၚျပပါဦးမည္။

ဂ်စ္(ပ္)စီ (မယူကမ္း)