ေမ်ာက္ဖိုးစိန္သည္ သဘင္ပညာရွင္ ဖိုးစိန္ၾကီး ျဖစ္လာမည္မဟုတ္

က်ေနာ့္ ၏ စုစည္းမွဳမ်ားကို မွ်ေ၀ ျမည္းစမ္းၾကည့္ျခင္း

သမိုင္းပါေမာကၡ ေဒါက္တာ ေအးခ်မ္း (ခန္းဒ နိုင္ငံတကာေလ့လာေရး တကၠသိုလ္၊ ဂ်ပန္နိုင္ငံ) ၏ ေမ်ာက္ဖိုးစိန္သည္ သဘင္ပညာရွင္ ဖိုးစိန္ၾကီး ျဖစ္လာမည္မဟုတ္
၂၀၁၂ ခု ဒီဇင္ဘာလ (၁) ရက္

အကယ္စင္စစ္ ဤျပႆနာသည္ သုေတသီတဦးက က်မ္းတေစာင္ ေပတဖြဲ႕ ေရးသား၍ ရွင္းလင္းရေလာက္ေအာင္ အေရးပါလွသည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ အိပ္ရာ၀င္ ကေလးေခ်ာ ့ပံုျပင္ကမွ မ်ိဳးဆက္ေပါင္း မ်ားစြာ လက္ဆင့္ကမ္းလာခဲ့သျဖင့္ သူ႕ထက္ ရိုးရာတန္ဘိုး ရိွပါေသးသည္။ သို႕ေသာ္ အႏွီရိုဟင္ဂ်ာပံုျပင္ကား လြန္ခဲ့ေသာ အနွစ္ငါးဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္က လုပ္ႀကံေျပာဆိုေသာ စကားကုိ သမိုင္းျဖစ္ရပ္ကဲ့သို ့ အပိုခ်ဲ႕့ကား၍ သမိုင္းစင္ျမင့္ေပၚသို ့တင္ေပးၾကသူမ်ား ရိွလာၾကေလရာ အေၾကာင္းရင္းမွန္ကို မသိနားမလည္သူတို ့က အမွန္ဟုပင္ ထင္လာၾက၏။
ဂ်ပန္ျပည္ တိုက်ဳိၿမဳိ႕ ေဂ်ာ့ခ်ိတကၠသိုလ္မွ သမိုင္းဆရာတဦးႏွင့္ လန္ဒန္တကၠသိုလ္ အေရွ႕တိုင္းႏွင့္ အာဖရိက ေလ့လာေရးေက်ာင္းမွ အေမရိကန္လူမ်ိဳး သမိုင္းဆရာတဦးကပင္ သံေယာင္လိုက္ၿပီး ေရးလာၾကေလရာ အပ်က္အပ်က္က ႏွာေခါင္းေသြးထြက္ၿပီဟု ယူဆကာ ဆိုေရးရိွကဆိုအပ္လွ၏ဟု သေဘာေပါက္သည္ကတေၾကာင္း၊ အမ်ဳိးသားေရးကို တက္တက္ၾကြၾကြ လွဳပ္းရွားေနၾကေသာ မိတ္ေဆြလူငယ္မ်ား၏ ဆႏၵကို ျဖည့္စြမ္းလိုသည္က တေၾကာင္းတို ့ေၾကာင္ ့ ဤစာတမ္း (ဤက်မ္း)ကို ေရးသားရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါသည္။
သမိုင္းစင္ျမင့္ေပၚသို ့ တင္ေပးၾကတိုင္းလည္း သမိုင္းမျဖစ္ပါ။ ေမ်ာက္ဖိုးစိန္ကို စင္ေပၚတင္ေပးလိုက္ရံုျဖင့္ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် သဘင္ပညာရွင္ ဖိုးစိန္ႀကီး ျဖစ္လာမည္မဟုတ္။ ေမ်ာက္ဖိုးစိန္က ေမ်ာက္ဖိုးစိန္သာ ျဖစ္မည္။ လွပေအာင္ သြန္းလုပ္ထားေသာ ဖေယာင္းရုပ္သည္လည္း မီးႏွင့္ေတြ ့လွ်င္ အရည္ေပ်ာ္ရမည္ပင္။ သို ့ျဖစ္ရာ ဤရိုဟင္ဂ်ာ ဖေယာင္းရုပ္ကို မီးေဖ်ာ ့ေဖ်ာ ့မ်ွျဖင့္ အရည္ေဖ်ာ္ပစ္ရန္ ဤစာတမ္း (ဤက်မ္း) ကို ေရးသား ျပဳစုလိုက္ရပါသည္။
သမိုင္းဆရာသည္ အစြဲကင္းရန္ လိုပါသည္။ အကယ္စင္စစ္ ဤသုေတသနလုပ္ငန္းကို ရိုးသားေျဖာင့္မတ္ၿပီး ယထာဘူတက်က် ေဖၚထုတ္နိုင္သည့္ ပညာရွင္တဦးဦးကသာ ေဆာင္ရြက္ခဲ့မည္္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းေရွာင္ေနမိခဲ့မည္ ထင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရခိုင္အမ်ိဳးသားတဦးျဖစ္သျဖင့္ ရခိုင္မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ အစြဲျဖင့္ ေရးသည္ဟု မလိုသူတို႕က စြပ္စြဲၾကမည္ကို ကၽြန္ေတာ္သိပါသည္။ သမိုင္းသုေတသနသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ သက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္း ျဖစ္ေလရာ ဟုတ္ေသာ္ရိွ မဟုတ္ေသာ္ရိွ ထိုကဲ့သုိ ့ စြပ္စြဲခံရလွ်င္ပင္ ကၽြန္ေတာ္၏ ဂုဏ္သိကၡာကို မ်ားစြာ ထိခိုက္ပါသည္။ သမိုင္းဆရာ၏ ကိုယ္က်င့္တရားတြင္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္အစြဲျဖင့္ သမိုင္းကို မေရးရ ဆိုသည့္အခ်က္သည္ ပဓာန က်ပါသည္။ သို ့ေသာ္ ေရးမည့္သူကား မရိွ။ ကၽြန္ေတာ္ ေလးစားေသာ ရခိုင္သမိုင္းသုေတသီ ျပင္သစ္ပညာရွင္ ဂ်က္လိုင္ဒါသည္ ေျမာက္ဦးေခတ္ ရခိုင္ျပည္တြင္ ေပ်ာ္ေမြ ့ေနေလၿပီ။ သူကား ကိုလိုနီေခတ္ကို စိတ္မ၀င္စားလွ။ ၾသစေၾတးလ် ပညာရွင္ ပင္မီသာဂတ္မင္သည္း ဓည၀တီႏွင့္ ေ၀သာလီေခတ္ အႏုပညာလက္ရာမ်ား၏ ဖမ္းစားမႈကိုခံေနရရာ ေႏွာင္းေခတ္မ်ားအတြက္ အခိ်န္မ်ားမ်ားမေပးနိုင္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ က်ြန္ေတာ္ကား ေခါင္းေရွာင္ခ်င္ေသာ္ျငားလည္း ေရွာင္၍ မရေတာ့ပါ။ ဤတာ၀န္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ပခံုးေပၚသို႕ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ က်ေရာက္လာပါသည္။ အမ်ိဳးသားေရးအတြက္ ေရးသားရန္္ တာ၀န္ယူလိုက္ျခင္းျဖစ္ေသာ္လညး္ သမိုင္းသုေတသီတေယာက္၏ က်င့္၀တ္မ်ားကို မလြွဲမေသြ လိုက္နာက်င့္သံုး သြားမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ပုတုဇဥ္တေယာက္အေနႏွင့္အစြဲဟူသည္ရွိ္တတ္ၿမဲၿဖစ္ရာ ခၽြတ္ေခ်ာ္တိမ္းပါးမႈမ်ား ရွိခဲ့ပါက သည္းခံခြင့္လႊတ္ၾကရန္ ပန္ၾကားလိုပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အသားအေရာင္ ခြဲျခားမွဳႏွင့္ လူမ်ိဳးေရးမုန္းတီးမုႈကို စက္ဆုပ္ရြံရွာသူ ျဖစ္ပါသည္။ သို ့ရာတြင္မိမိ၏တိုင္းျပည္ ဆံုးရႈံး၍ လူမ်ဳိးပါ ေပ်ာက္ကြယ္ရေတာ့မည့္ အေၿခအေနတြင္ မူက်ြန္ေတာ္ ေတြေ၀ေနႏိုင္မည္ မဟုတ္ေတာ့။
တိုင္းျပည္ႏွင့္လူမ်ဳိး၏ သစၥာကို မေစာင့္၊ ထမင္းတနပ္ ဟင္းတဖတ္အတြက္ အမ်ိဳးကို သစၥာေဖါက္ခဲ့ၾကသူမ်ား ကား ယခင္ကလည္း ေပၚခဲ့ဘူးပါသည္။ သမုိင္းတရားခံအျဖစ္ ထင္ရွားသူကား စံရေဖြ ျဖစ္၏။ သမိုင္းတရာခံ စံရေဖြေၾကာင့္ မူကား အမ်ိဳးမေပ်ာက္ခဲ့ေသးပါ။ သို ့ရာတြင္ ေခတ္သစ္ စံရေဖြမ်ားမွာမူကား အမ်ဳိးေပ်ာက္ရမည္ကိုသိသိႏွင့္ပြဲကိုတမင္လွန္ ့ကာဖ်ာခင္းရန္ႀကံေနၾကပါသည္။ရာဇ၀င္ေၾကြးကိုေထာက္ၿပ၍လြဲမွားေသာ
လမ္းေၾကာင္းတခုသို ့ၿပည္သူကိုဦးေဆာင္ေခၚယူရန္ၾကံစည္ေနၾကသည္။ ဆရာေတာ္ဦးဥတၱမ ေျပာခဲ့ေသာ ေခြးထက္မိုက္ေသာ လူစားမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ယခုနွစ္ ဇြန္လမွစ၍ ဘိုးဘြားပိုင္ မိမိနိုင္ငံအတြင္းတြင္ ဒုကၡသည္အျဖစ္ အမိုးမရိွ အကာမရိွ ေျမတလင္း သဲေမြ ့ရာထက္တြင္ အခ်ိန္တန္လွ်င္ ထမင္းထုပ္ေစာင့္ေနၾကရေသာ ေသြးရင္းသားရင္းမ်ားကို မိမိ၀မ္းစာမွ ခြဲ၍ ေက်ြးေနၾကေသာ က်ြန္ေတာ္တို ့ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ားကား ဘုရားရွိခိုးၿပီးတိုင္း ဦးသံုးႀကိမ္ ခ်ထိုက္ၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ ဤ၀ဋ္ဒုကၡမွ အျမန္ဆံုး လြတ္ကင္းၾကရန္ ဆုေတာင္းလွ်က္ အမိေျမကို ေက်းဇူးဆပ္ေနၾကသူ အားလံုးကို ဤစာတမ္းငယ္ ၿဖင့္္ ကန္ေတာ့လိုက္ပါေၾကာင္း။

 

Khaing Myo facbook မွ ကူးယူသည္